28 Mayıs 2008
Bugün, oradaydım... Onunla buluştum. Son kez. Bu ona son elveda deyişim oldu. Yorgunum, yılgınım ve kırgınım... Beni ne olursa olsun bırakmamalıydı. Ben... Artık... Dayanmıyorum. Aldığım her bir nefes göğsümü deliyor. Dünya dedikleri bu yer bir hapishane... Araf'ın ta kendisi. İstemiyorum. İstemiyorum burada kalmayı, kaçacağım, bir çıkış yolunu bulacağım. Ve o zaman, artık "Kamenashi" diye bir kavram kalmadığında geriye, özlemim bir son bulacak. O zaman iyi olacağım. O zaman nefes almak, acıtmayacak canımı.
Traji-komik bir hikayeydi benimkisi. Bir şarkıydı. Bitirmeye yetmedi ömrü öykücüsünün, şairinin ve bestekarının...
Oysa, kalbim senin şarkını ebediyete kadar mırıldanacak...
Hoşça kal şefkatsiz deniz ve tüm iyiliği emen toprak!
Hoşça kal...
